نیجر پس از دستیابی به توافقی با همسایه خود یعنی جمهوری بنین، در پی اختلاف مرزی اخیر، صادرات نفت خود را از سر گرفته است. نیجر پس از بسته شدن خط لوله تحت مدیریت شرکت ملی نفت چین (CNPC) که میدان نفتی آگادم را به پایانه سم کپوجی در بنین متصل می‌کند، محموله‌های نفت خام را در ماه ژوئن متوقف کرده بود.
سامو آدامبی وزیر انرژی بنین روز دوشنبه به خبرنگاران گفت: “ما به توافق رسیدیم. بارگیری نفت خام از صبح امروز آغاز شد”. علی لمینه زینه از دفتر نخست وزیری، از سرگیری محموله‌ها را تایید کرد.
نیجر به خط لوله صادرات نیجر-بنین به طول 1950 کیلومتر، ساخته شده توسط CNPC به عنوان بخشی از سرمایه‌گذری 4.6 میلیارد دلاری در صنعت نفت این کشور، برای بازپرداخت وام 400 میلیون دلاری به این شرکت چینی، متکی است. نیجر قصد دارد از درآمد حاصل از حمل و نقل نفت برای بازپرداخت وام استفاده کند. خط لوله 110000 بشکه در روز نیجر-بنین تولید نفت خام نیجر را 5 برابر افزایش می‌دهد و این کشور را به صادرکننده قابل توجهی تبدیل می‌کند. قبل از ساخت این خط لوله، نیجر محصور در خشکی تنها 20000 بشکه در روز نفت خام از حوضه آگادم ریفت خود تولید می‌کرد که عمدتاً به دلیل نبود مسیر صادراتی در داخل کشور استفاده می‌شد. Savannah Energy Plc ، تنها شرکت غربی فعال در نیجر، قصد دارد پروژه نفتی 1500 بشکه در روز را قبل از افزایش به 5000 بشکه در روز وارد جریان کند.
زمانی که رئیس جمهور این کشور، محمد بازوم، توسط گارد ریاست جمهوری خود در سال 2023 سرنگون شد، شرکت ملی نفت چین (CNPC) در آستانه بازنگری در بخش نفت نیجر بود که باعث شد تا مجموعه‌ای از تحریم‌ها توسط نهاد اقتصادی منطقه‌ای، جامعه اقتصادی کشورهای غرب آفریقا (ECOWAS)، و همچنین محکومیت‌هایی توسط دولت‌های غربی بر این شرکت اعمال شود. عبدالرحمان تشیانی، افسر نظامی، جایگزین بازوم به عنوان رهبر کشور شد. نیجر یک متحد دیرینه غربی در زمان بازوم بود و به عنوان سنگری در برابر گسترش افراط گرایی در سراسر ساحل از جمله تولیدکنندگان نوظهور نفت مانند ساحل عاج و غنا در نظر گرفته می‌شد. در مقابل، تشیانی به طور قطعی ضد غرب است و به سرعت روابط خود را با قدرت استعماری سابق فرانسه به نفع روسیه قطع کرد.
در دهه گذشته، چین به‌طور فزاینده‌ای به اصطلاح «مدل آنگولا» خود را، که در آن وام‌های نفتی به کشورهای آفریقایی برای تأمین مالی ساخت جاده‌ها، سدهای برق آبی، راه‌آهن و غیره ارائه می‌کرد، کنار گذاشته است. در عوض، چین به کشورهای حوزه خلیج فارس و روسیه با زیرساخت‌های تولید قابل اعتمادتر روی آورده است. (مدل آنگولا از یک قرارداد نفتی چین و آنگولا در سال 2004 می‌آید که بر اساس آن بانک Exim چین به دولت آنگولا وام 2 میلیارد دلاری برای بازسازی پس از جنگ اعطا کرد. این مدل قرار بود یک راه حل برد-برد در همکاری بین شرکای برابر باشد.)
