کامران گودرزی

چین: این کشور تعرفه ۶۷٪ بر کالاهای آمریکایی دارد، در حالی که آمریکا ۳۴٪ بر واردات از چین اعمال می‌کند.

اتحادیه اروپا: تعرفه ۳۹٪ بر کالاهای آمریکایی وضع کرده و آمریکا نیز تعرفه ۲۰٪ بر کالاهای اروپایی دارد.

هند: تعرفه ۵۲٪ برای کالاهای آمریکایی دارد، در حالی که آمریکا تعرفه ۲۶٪ بر کالاهای هندی اعمال می‌کند.

ژاپن و کره جنوبی: تعرفه‌هایی بین ۴۶٪ تا ۵۰٪ بر کالاهای آمریکایی اعمال کرده‌اند، در حالی که آمریکا تعرفه‌های ۲۴٪ تا ۲۵٪ بر کالاهای این کشورها دارد.

بریتانیا، استرالیا و کانادا: جزو کشورهایی با تعرفه پایین (۱۰٪) بر کالاهای آمریکایی هستند، در حالی که آمریکا نیز تعرفه‌ای مشابه برای آنها در نظر گرفته است.
تعرفه‌هایی که کشورهای مختلف بر کالاهای آمریکایی اعمال کرده‌اند، از روش‌های گوناگونی ناشی می‌شود. تصویر ارائه‌شده نشان می‌دهد که این تعرفه‌ها شامل دو عامل اصلی هستند:
دستکاری ارزی (Currency Manipulation):
برخی کشورها ارزش پول ملی خود را به‌طور مصنوعی پایین نگه می‌دارند تا صادراتشان ارزان‌تر شود و واردات از آمریکا گران‌تر تمام شود. این سیاست باعث افزایش تعرفه‌های مؤثر بر کالاهای آمریکایی می‌شود، حتی اگر تعرفه رسمی بالایی اعلام نشود. چین یکی از کشورهایی است که بارها به دستکاری نرخ ارز برای تقویت صادرات خود متهم شده است.

موانع تجاری و تعرفه‌های مستقیم (Trade Barriers & Tariffs):
بسیاری از کشورها تعرفه‌های مستقیم و سایر موانع تجاری مانند عوارض گمرکی، مالیات‌های غیرمستقیم، سهمیه‌بندی واردات و قوانین محدودکننده تجاری را بر کالاهای آمریکایی اعمال کرده‌اند. به‌عنوان‌مثال:

هند و اتحادیه اروپا از تعرفه‌های مستقیم و استانداردهای سخت‌گیرانه برای کنترل واردات از آمریکا استفاده می‌کنند.

ویتنام و میانمار تعرفه‌های بالایی را بر کالاهای آمریکایی تحمیل کرده‌اند، که عمدتاً ناشی از سیاست‌های حمایت‌گرایانه دولت‌هایشان است.

بنابراین، روش‌های اعمال تعرفه بر آمریکا ترکیبی از دستکاری ارزی، تعرفه‌های رسمی، و موانع تجاری غیرتعرفه‌ای است که تأثیر منفی بر رقابت‌پذیری کالاهای آمریکایی در بازارهای جهانی می‌گذارد.